Nog ca. 82 dagen het dan is het weer Kerst. Stress om de kalkoen, stress om de (schoon)familie en wat wordt het menu? Stress: een van de grootste bedreigingen in een mensenleven. De druk je die je zelf oplegt, of die door de directe omgeving wordt opgelegd. Fomo, (fear of missing out) bang zijn om ergens geen onderdeel van te zijn. Studieverplichtingen, cijfers, examens, altijd aan staan, mantelzorgen, financiële stress, slapeloosheid, geprikkeld, hoofdpijn, hartkloppingen en besluiteloosheid. De tijd die ons resteert wordt steeds korter en waardevoller. Je snakt naar rust, naar groen, natuur, ruimte en aarde(n). En dan besluit je te gaan verhuizen. Alsof die stress er nog niet was. Want in de praktijk van de makelaardij zie ik het dagelijks: mensen die op zoek zijn naar een nieuwe plek, maar verstrikt raken in het proces. Woningen die binnen 48 uur van de markt zijn. Biedingen die ver boven de vraagprijs gaan. Hypotheekrentes die nét weer gestegen zijn. Starters die nog bij hun ouders wonen en tussen hoop en frustratie in laveren. Senioren die kleiner willen wonen, maar nergens terecht kunnen. En dan is er nog de continue stroom van nieuwe regels, formulieren, taxaties, bouwkundige keuringen, energie labels, voorbehouden, bedenktijden, bestemmingsplannen en – uiteraard – de buren die net op het verkeerde moment beginnen met verbouwen. Iedereen heeft haast. Iedereen wil zekerheid. Maar in een markt die draait op onzekerheden en emoties, is dat precies wat zelden geleverd kan worden. Wij als makelaar zijn onderhand ook hulpverleners geworden. We coachen, sussen, relativeren, geven hoop, bieden structuur. We houden mensen met beide benen op de grond, terwijl de vloer onder hun voeten soms lijkt te verdwijnen. We zeggen vaker “nee” dan “ja”, simpelweg omdat we weten dat “nu even wachten” soms beter is dan “met alle macht doorduwen”. Tegelijk moeten we ook zelf overeind blijven. Ook wij worden geleefd door bezichtigingen, telefoontjes, deadlines en verwachtingen. Ook wij kennen de stress van een klant die zich terugtrekt op het laatste moment, of van die ene koop die nét niet doorgaat omdat iemand toch besloten heeft een tiny house in Zweden te kopen. En dat is allemaal oké – als we maar blijven zien dat we met mensen werken, geen dossiers. Dus ja, het is bijna Kerst. De kalkoen brandt ons nog niet aan, maar het tempo van de woningmarkt soms wel. Misschien is dit dus een pleidooi voor vertraging. Voor ademruimte. Voor eerlijkheid, ook als het gesprek lastig is. Voor menselijke makelaardij, waarin we elkaar even aankijken en zeggen: “Het komt goed, maar niet allemaal vandaag.” Want soms zit de echte winst niet in de hoogste prijs of de snelste verkoop, maar in de rust waarmee iemand zegt: “Hier voel ik mij thuis.”
